Sadowska Sławomira

Absolwentka pedagogiki specjalnej na Uniwersytecie Gdańskim. Ma doświadczenie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną i bogate doświadczenie w różnych formach działalności akademickiej, formach doradztwa i doskonalenia nauczycieli kształcenia specjalnego. W latach 1985-1987 była zatrudniona na stanowisku nauczyciela w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Wielgiem, a następnie w latach 1987-1990 pracowała w toruńskim Oddziale Instytutu Kształcenia Nauczycieli. W 1990 roku rozpoczęła pracę na UMK w Toruniu. W październiku 1996 roku obroniła na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego pracę doktorską na temat Integracja z rodziną dziecka upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim. Od 1997 roku pełni funkcję kierownika Podyplomowego Studium Oligofrenopedagogiki.

http://www.pedagogika.umk.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=151&Itemid=

Ważnym kierunkiem teoretycznych i empirycznych studiów jest problem „obcości” człowieka niepełnosprawnego. Na tle społeczno-kulturowego porządku poszukuje tego, co kryje się za polityką oświatową, co może się dziać (dzieje się) w edukacji za sprawą programów edukacyjnych, poglądów nauczycieli, uczniów i rodziców. Monografia Ku edukacji zorientowanej na zmianę społecznego obrazu osób niepełnosprawnych (Toruń 2005, Wyd. Edukacyjne „AKAPIT”, ss. 240) zawiera wnikliwą diagnozę obrazów osób niepełnosprawnych funkcjonujących w świadomości uczniów i nauczycieli szkół ogólnodostępnych i integracyjnych, a także w programach nauczania i tekstach podręczników. Odsłanianiu słabości polskiej szkoły towarzyszy przedstawienie propozycji działań edukacyjnych pozwalających zmieniać stereotypy osób niepełnosprawnych i uprzedzenia wobec nich.

Intencja krytycznego myślenia i stawiania wyzwań temu, co „dane” i co „z góry założone” towarzyszy licznym pracom skupionym wokół tematyki nauczania dzieci niepełnosprawnych umysłowo, problemów władzy nauczyciela czy oporu w szkole. Książka Nauczanie uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Problemy teorii i praktyki (Toruń 2006, Wyd. Edukacyjne „Akapit”, ss. 298), której jest redaktorem i współautorem, dotyka wyraźnie zmiany w edukacji specjalnej w wymiarze metodycznych rozwiązań. Podjęcie analizy krytycznej, demaskującej pedagogiczną iluzoryczność oraz wskazującej pozorność pewnych działań, pomaga nauczycielom odnajdować właściwą drogę w procesie kształcenia.

Koncentracja zainteresowań na warunkach funkcjonowania osoby, otoczeniu, które ma w sposób optymalny zabezpieczać rozwój, zadowolenie z życia, szczęście, dobre samopoczucie wyraźnie jest obecna w ostatnich dociekaniach badawczych, których wyniki zostały przedstawione w monografii Jakość życia uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim (Kraków 2006, OW „Impuls”, ss. 366). Ustalenia z szeroko zakrojonych badań pozwalają określić w jakich sferach życia można doszukiwać się braku zadowolenia uczniów upośledzonych umysłowo zróżnicowanych wiekowo. Szczegółowe rozpoznanie jakości życia w szkole (integracyjnej i specjalnej) odsłania szereg ciekawych zależności.